غلامرضا مهرآموز

با تبریک صمیمانه روزگلونی و به امید آنکه روزی همه ما (همچون پیشینیان خود) این نکته ساده را بفهمیم که گلونی نمادی برای وحدت و صمیمیت است نه موضوعی برای فحاشی برخی جوانان کم مطالعه و مصادره و داد و بیداد. درباره ریشه واژه تئره یا طَئره ta’ra به معنای گلونی نظراتی به ویژه در فضای مجازی داده می شود که از منظر ریشه شناسی واژگان( اتیمولوژی) قابل دفاع نیست.

این هم از جنس همان نظرات بی اساسی است که مثلا ریشه واژه خورماوه ( خرم آباد ) را به خور( خورشید ) وصل می کند و به فرضیه پردازی درباره آن می پردازد( هرچند کسی که خود این فرضیه را داده بود بعدها پشیمان و مخالف آن شد ولی بقیه ولکن نیستند! ) یا ریشه واژه ی هوره را به هوئَر( خورشید) یا اهورامزدا می چسبانند و بر اساس این ریشه یابی بی اساس شروع به فرضیه پردازی و حتی تاریخ سازی می کنند!

هیچگونه ارتباطی بین واژه تئره و واژگان زبان عیلامی تاکنون یافت نشده است. تنها فرضیه معتبر ( فرضیه نه یافته ای قطعی )که می توان درباره تئره داد این است که تئره( طَئره )ریشه در طره دارد.

اما طُره یعنی چه؟ لغتنامه نویسان ایرانی غالبا آن را به معنای زلف و کناره حاشیه و. جامه … آورده اند که البته این ها هم صحیح بوده و چنین کاربردهایی داشته است.

در کتاب « منتهی الاَرَب فی لُغه العرَب» که یکی از فرهنگ نویسان نامدار هندی به نام « عبدالرحیم بن عبدالکریم پورصفی شیرازی» دو قرن پیش در هند نوشته و به چاپ رسانده است و یکی از معتبرترین لغتنامه های عربی فارسی در ایران و به ویژه هند با واژگان اصیل فارسی در مقابل عربی است طره به معنای مقنعه و پوشش سر آمده است.

چنین کاربرد دقیقی برای توصیف معنی طره از سوی یک نویسنده هندوستانی شاید همسو با نظرات نویسندگان محقق در لباس شناسی باشد که ریشه گلونی را پارچه ای هندی می دانند و حتی واژه گلونی را شکل بومی شده ی واژه گلبندی می دانند که در اصل برای توصیف این سربند به کار می رفته است