زبان سره یعنی زبانی که هیچگونه واژه بیگانه در آن وارد نشده باشد موضوعی است که هرچند زبان شناسی علمی از آن حمایت نمی کند و آن را خلاف توصیف گرایی علمی می داند ولی از سوی محافل و تفکرات ناسیونالیستی و شووینیستی به عنوان یک ارزش و آرمان ملی، نژادی و قومی معرفی و پیگیری می شود.

تاکنون هیچ زبانی در جهان یافت نشده است که صددرصد واژگانش مال خودش باشد یعنی هیچ وامواژه ای از زبان های دیگر در آن راه نیافته باشد. از لحاظ اجتماعی و عملی نیز این امر امکان پذیر نیست.

جوامع انسانی همانگونه که کالا و مفاهیم فرهنگی و علمی را دادوستد می کنند در این تبادلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نیز واژه بین آنها ردوبدل می شود. از اینرو اگر بالفرض روزی زبانی کشف شود که بدون هیچگونه واژه از زبان های دیگر باشد نه تنها فضیلت و ارزشی محسوب نمی شود بلکه به احتمال زیاد آن زبان متعلق به انسان های بدوی، منزوی و جوامع عقب مانده ای است که نتوانسته اند با هیچ جامعه و تمدن دیگری تعامل داشته باشند.

آن چیزی که از نظر علمی مشکل آفرین  است وجود وامواژه های جاافتاده از زبان های دیگر نیست بلکه  ورود بی رویه و بی ضابطه وامواژه از زبان های دیگر است که دارای مخاطراتی است از جمله اینکه  موجب از بین رفتن زایایی و نوزایی زبان می شود.