افسر! ئی فخر بسه سی تو که بعد از مرگتاسمِ لُر تا به ابد زنده ز اشعارِ تُنِه

مجموعه خدائیه یکی از چند شاهکار ادبی ادبیات لری اثر ماندگار دارب افسر بختیاری است
داراب افسر بازبانی ساده وشیوا در مجموعه ی خدائیه نخست خداوند بزرگ را ستایش می کند و تمام کائنات را درید قدرت الهی وصف می کند و درمیانه راه از خداوند بخاطر شرایط نابسامان اقتصادی واجتماعی لر گلایه می کند.

“گودیه روز قیومت زه لراخوم مو حساو/تو چه دادی به لر؟ هو چه داره؟چه بدهکار تونه”

اما شاه بیت پایانی شاهکار خدائیه برای جامعه کنونی لر سخن های بسیار دارد

افسر! ئی فخر بسه سی تو که بعد از مرگت
اسمِ لُر تا به ابد زنده ز اشعارِ تُنِه

دراین بیت داراب فخر بزرگ خویشتن را در لر بودن جست جو می کند چرا که خود نیز از خانواده های ریشه دار و بزرگ لربختیاری بوده وهمین موضوع تفاوت میان انسان های با ریشه و انسان های بی ریشه را نشان می دهد

درمیان لرها مشهور است این جمله”خینم/حینم ورت جوش ایاره”
خون آدمی هرگز دروغ نمی گوید داراب چون خون اصیل لری به رگ داشته است نهایت فخر را در لر بودن دانسته اما این یک واقعیت است آنانی که بخاطر شرایط نابسامان کنونی و با کوچکترین سختی ها لریت را رها کرده ومی کنند و با صدها ادله بی پایه واساس و اسامی جدیدالتاسیس خود را از لر بودن مبرا می کنند هیچ شکی نیست که خون لری به رگ ندارند و طوایفی هستند که به دلایلی از گوشه وکنار به میان لرها(لک،بختیاری،مینجایی،جنوبی) مهاجرت کرده اند و امروز هم چون ریشه درخاک لرندارند با هر بادی هرچند ناچیز می لرزند واز پا درمی آیند ونه تنها لریت خویش را انکار می کنند بلکه به شکل جنون آسای علیه لر ومنافع لر سخن می گویند
اما برای انسان های اصیل زاده و ریشه دار وآنانی که خون لری به رگ دارند بسان داراب فقط لر بودن بزرگ ترین فخر است.
واین موضوع به زیبا ترین شکل در شاه بیت پایانی خدائیه داراب جلوگر شده است وتا قیام قیام سندیست درخشان بر تارک ادبیات جامعه ی بزرگ لر

اگرتمام ابیات افسر را نادیده بگیریم فقط همین شاه بیت پایانی مجموعه خدائیه کافی است که نام داراب را همانگون که خودش گفته است تا قیامت برای ادبیات لر جاودانه کند.