قاعده نگارشی پاپریک در مورد کسره نقش نما

نخست مثال فارسی

در فارسی به کسره ای که بین مضاف و مضاف الیه در ترکیب اضافی و بین صفت و موصوف در ترکیب و صفی قرار می گیرد کسره نقش نما می گویند

مثال

دیوارِ خانه

شورایِ شهر

مردِ بزرگ

تصمیمِ عاقلانه

به این کسره که این کلمات را به هم ربط می دهد کسره نقش نما می گویند.

در لری نیز کسره نقش نما وجود دارد( البته در برخی گویش ها شوای نقش نما هست که نوعی کسره خفیف است)

قاعده: در پاپریک کسره یا شوای نقش نما را نمی نویسیم مگر در جایی که واقعا لازم باشد که به خواننده توضیح داده شود که بین این این دو کلمه کسره( شوا) وجود دارد که این هم اختیاری است

 خدایِ گَپ( با رسم الخط فارسی ): خدای بزرگ

ولی با خط پاپریک:

خودای گٱپ ( نمی نویسیم خودایاٛ گاٛپ)

حالا با رسم الخط فارسی:

کُرِ گَن/ کُرِ لیش: پسرِ بد

ولی در رسم الخط لری پاپریک چنین می نویسیم:

کور گٱن/ کور لیش( کسره نقش نما را نمی نویسیم): پسر بد

اگر کسره نقش نما را می نوشتیم چه می شد؟

اگر مجبور بودیم کسره نقش نما را به سبب آنکه کسره است با کاراکتر مخصوصش بنویسیم یک کاراکتر پایه الف به کلمه اضافه می شد و چون پر کاربرد است  ارتفاع خط و طول کلمه را بالا می برد بدون اینکه جزئی از خود کلمه باشد.

نکته دیگر آنکه در لری این نقش نما اختیاری است یعنی  لازم نیست در مثلا ” کُر گپ” همواره بین کُر و گپ کسره باشد خیلی مواقع به کار نمی بریم ولی در فارسی اجباری است.  پس بهتر و منطقی تر آن دیدیم که نگارش نقش نمای کسره یا شوا را در پاپریک حذف کنیم