یکی از ویژگی های بنیادی متمایزکننده زبان انسان و حیوان در چیزی است که در زبان شناسی به آن جابجایی( جابجاشدگی) می گویند. هنگامی که سیستم ارتباطی بین هر گونه زنده را زبان بنامیم( که این نیز یک تعریف پایه از زبان است) سیستم ارتباطی بین گونه های جانوری نیر زبان به شمار خواهد آمد.

اما جابجایی یعنی چه

انسان در زمان حال که حرف می زند( یا می نویسد) می تواند علاوه بر زمان حال راجع به زمان گذشته با دیگران حرف بزند: خاطرات، تجارب، رویدادها، یادگرفته ها و….

یا درباره آینده با دیگران حرف بزند: امیدها، آرزوها، ترس ها، اضطراب ها، برنامه ها، پیش بینی ها و….

به این ویژگی زبان انسان جابجایی یا جابجاشدگی ( displacement ) می گویند زیرا زبان انسان در جایگاه زمان متوقف نشده و می تواند در هر زمانی راجع به زمان دیگر سخن بگوید

ولی حیوانات بر اساس مشاهدات تجربی ما فقط یک زمان دارند: زمان حال. اگر کلاغی قارقار می کند وجود خطری را راجع به زمان حال گزارش می دهد نه دیروز یا فردا یا یک ساعت دیگر. اگر یک بز بع بع می کند از گرسنگی خود در یک هفته پیش یا احتمال گرسنه ماندن خود در هفته آینده خبر نمی دهد بلکه می گوید الآن گرسنه است.

این ویژگی جابجایی زبان به انسان امکان رشد و افزایش تجربه و دانش داد. دانش و تجارب گذشته را بدون اینکه دوباره خود کشف کند از طریق روایت زبان به دستش رسید و با همین ویژگی به برنامه ریزی و پیش بینی درباره آینده پرداخت. در حقیقت اگر ویژگی جابجایی در زبان بشر وجود نداشت فرهنگ و تمدن بشری به وجود نمی آمد‌.