علامت تنوین در زبان عربی که به زبان ساده یک پسوند قیدساز یا تمییز برای رفع ابهام است از طریق واژگان عربی در فارسی کاربرد فراوانی دارد:
طبیعتا”، مثلا”، واقعا”، جمعا”

کاربرد تنوین در فارسی رسمی فراوان است به نحوی که حتی گاه فارسی روی کلماتی از عربی تنوین می دهد که خود عربی تنوین نمی دهد. اما گاه تنوین بر سر واژگانی واقع شده است که عربی نیستند مثلا ریشه ایرانی یا اروپایی دارند: گاها”، دوما”، جانا”، زبانا”، تلفنا”.

در اینجا دستوردانان سنتی و تجویزگرایان وقوع تنوین بر روی واژگان غیرعربی را جایز نمی دانند و گاه با آن به شدت مخالفت می کنند.

ولی توصیف گرایان هرچند در ایران تحت جوّ غالب تجویزگرایی کمتر به این مساله پرداخته اند یا جرات و فرصت پرداختن به آن را کمتر داشته اند،وقوع تنوین بر روی کلمات غیرعربی را نشانه ای مثبت و حاکی از زایایی زبان فارسی می دانند که نباید با آن مبارزه کرد زیرا این نشان می دهد فارسی تنوین را به عنوان یک پسوند واژه ساز بومی کرده است. این کاربرد به زبان فارسی ابزار بیشتری جهت تکاپو می دهد مثلا اگر بگوییم دوما” غلط است طرف مجبور می شود یا ترجیح می دهد همان ثانیا” عربی را به کار برد ضمن آنکه این پسوند قیدساز امکان خوب و جمع و جوری برای ترجمه از زبان انگلیسی می دهد که قیدهای توصیف کننده جمله و عبارت در آن به وفور کاربرد دارند.

ناگفته نماند که رویکرد علمی در مطالعات زبان مبتنی بر توصیف گرایی(descriptivism) است. در این رویکرد ما پدیده های زبان را مشاهده، بررسی و توصیف می کنیم نه تجویز. در خود زبان انگلیسی پاره ای از پسوندها که قدرت زایایی و واژه سازی بالایی به زبان انگلیسی داده اند اصالتا انگلیسی نیستند مانند ation, ize, ment و غیره.