همانگونه که می دانیم پرکاربردترین علامت جمع در لری مینجایی یا است (البته با تلفظ ی خفیف ý که در فارسی وجود ندارد)

بردیاbardýā: سنگ ها

داریاdārýā: درختان

گلیاgolýā: گل ها

علامت پر کاربرد دیگر جمع ون است( که در حالت ختم به سکون نون آن ظاهر نمی شود)

پیایو: مردان( ولی در حالت های دیگر نون آن ظاهر می شود مثلا: پیایونئ که …)

کرو: پسران

زنو: زنان

در مورد اینکه کجاها بیشتر از یا و کجاها بیشتر از ون استفاده می شود بعدا بحث خواهیم کرد.

اما جالب است بدانید که علامت جمع ل در لری مینجایی  نیز وجود دارد ولی در برخی گویش ها علامت جمع غالب، در برخی دیگر علامت جمع پر کاربرد و در برخی دیگر کم کاربرد است.

در گویش شوهانی ل علامت جمع غالب است

گویش چگنی از لحاظ کاربرد علامت جمع ل دومین گویش پر کاربرد است. البته برخی از طوایف چگنی به طور کامل از علامت جمع ل استفاده می کنند ،سومین گویش با نمونه های قابل توجه علامت جمع ل به گویش منطقه آبستان در شمال شرق خرم آباد بر می گردد.

گویش  بالاگریوه ای چهارمین گویش است. البته در اشعار و ابیات کهن بالاگریوه ای علامت جمع مانند پیایل( مردان) و زنل( زنان) نیز دیده شده است

هنوز مشخص نیست که دقیقا از چه زمانی کاربرد علامت جمع ل در خیلی از گویش های لری مینجایی کمرنگ شده است. از لحاظ پیوستار تغییرات زبانی نیز کمرنگ شدن علامت جمع ل در لری مینجایی نیز سوال برانگیز است زیرا مثلا در غرب، لکی و کلهری و ایلامی از علامت جمع ل استفاده می کنند و همسایگان شرق شامل کل گویش های لر بزرگ علامت جمع ل دارند ولی لری مینجایی در این وسط علامت پر کاربرد آن یا است. دکتر کیانوش زهراکار( ۱۳۹۰) در مقاله ای تحت عنوان” مروری بر همگرایی و تغییرات زبانی در گویش لری فیلی ” در نشریه سیمره و لور علت گرایش به جمع یا به جای ل را همگرایی با زبان رسمی در ادوار متاخر دانسته است.